Այս մթության մեջ ես քեզ եմ տեսնում…ու քո սրտի բաբախոցները հասնում են իմ սրտին և ես լռում եմ:
Այս մթությունը ճեղքում է իմ լռությունը ու ես զգում եմ գինու բույրը քո շուրթերին:
Դրսում գիշեր է ու միայն անսանձ քամին կարոտներ է բաժանում անհագ սրտերին:
Ես բռնում եմ քո տաք ձեռքերն ու տանում քեզ իմ հեռուն, այնտեղ դու հողեղեն չես, այնտեղ դու միայն իմն ես:
Այս մթության մեջ ես քեզ կտամ իմ լույսը ազատելով քեզ մթից, որը խորհրդավոր է` չբացահայտված:
Այստեղ` մթության մեջ անշունչը կյանքի է կոչվում, իսկ շնչավորը նվաղում է…Դու վստահում ես զգայարաններիդ, դու հավատում ես զգացմունքներիդ, իսկ այդ հավատն արդարացված է…
Այս մթության մեջ քեզ պետք չեն հզոր լույսեր, որպեսզի հասկանաս, որ ես` ե՛ս եմ…
Այս մթության մեջ դու մենակ չես, բայց և մենակ ես, լիարժեք ու անթերի ես…ես սիրում եմ քո անթերի ու թերի կատարելությունը…
Այս պահին խոսքերն անշունչ են, իսկ դու մթության գերին չես…դու ինքդ քո գերին ես:
Msheci 
Leave a comment